Hipotezy przyczyn powstawania bólów kręgosłupa

Rate this post

Zgodnie z opracowaną w latach 70. dwudziestego wieku koncepcją obszarów zdrowia Marca Lalonde’a, na stan zdrowia ludności wpływają:

  • w 50% styl życia,
  • w 15 – 20% jakość środowiska,
  • w 20% czynniki genetyczne,
  • w 10% opieka medyczna [19].

Jak widać styl życia i zachowania zdrowotne w największym stopniu wpływają na stan zdrowia ludności.

Do czynników mogących wpływać na zdrowie kręgosłupa należą:

  1. Zbyt mała aktywność fizyczna

Można szacować, że zadowalający z punktu widzenia zdrowia poziom aktywności fizycznej cechuje: 70% dzieci 6-7 letnich, 20-30% młodzieży w wieku 11-15 lat i tylko 10% dorosłych. W czasie wolnym u przeciętnego Polaka dominują zajęcia związane z brakiem aktywności fizycznej, głównie oglądanie telewizji (np. ok. 40% młodzieży 11-15 letniej poświęca na to 4 godz. i więcej dziennie).

Ludzkie ciało posiada wiele niezwykłych adaptacji wykorzystywanych w czasie intensywnego wysiłku. W czasie marszu bądź truchtania ludzki organizm jest pod względem energetycznym równie wydajny jak organizm czworonogów. Dlatego też, mało które zwierzę potrafi nam dorównać w biegu liczącym dziesiątki kilometrów.

Przystosowania te są charakterystyczne dla każdego człowieka i wypracowane na drodze ewolucji [20].

Jednak do długotrwałej zmniejszonej aktywności nasz organizm nie jest przystosowany. W dzisiejszym świecie człowieka określa się mianem człowiek siedzący (łac. homo sedentarius). Oddaje ono charakter współczesnego życia. Dla przykładu można podać, że przeciętny Polak na uprawianie sportu poświęca średnio

około 2 minut dziennie, a aż półtorej godziny na oglądanie telewizji. Przyczyną takiego stanu jest rozwój cywilizacyjny preferujący siedzący tryb życia [2,15]:

  • siedząca droga do pracy w autobusie lub samochodzie,
  • siedzący tryb pracy,
  • bierny sposób spędzania czasu po pracy,
  • bierny sposób spędzania urlopu.
  1. Otyłość

Źródłem nadwagi i otyłości są:

  • nieprawidłowości w sposobie żywienia:

o nadmiar energii pobieranej z pożywieniem; spożycia tłuszczów (zwłaszcza zwierzęcych) oraz soli kuchennej (ponad 15g przy zalecanych 5-6g dziennie),

o niedobór spożycia warzyw i owoców, ciemnego pieczywa, o zbyt mała liczba posiłków i ich nieregularność;

  • mała aktywność fizyczna, w szczególności siedzący tryb życia;
  • choroby, tj. cukrzyca, zaburzenia neurologiczne lub endokrynologiczne;
  • uwarunkowania genetyczne.

Nie ma jednoznacznej opinii wiążącej częstotliwość występowania bólu krzyża i otyłości (Indeks masy ciała[1] ponad 30). Z dużą dozą prawdopodobieństwa można natomiast stwierdzić, że otyłość modyfikuje przebieg bólu krzyża. Inaczej mówiąc raczej nie wywołuje ona bólu krzyża, ale jeżeli wystąpi, to jego przebieg jest poważniejszy. Otyłość może powodować większe nasilenie bólu krzyża i skrócenie okresu przerw między incydentami bólu. U osób otyłych poważne objawy wskazujące na potrzebę hospitalizacji występują wcześniej w przebiegu choroby. Według danych Narodowego Instytutu Zdrowia (ang. National Institutes of Heath- NIH) już w 1998 r. 55% Amerykanów charakteryzowało się nadwagą bądź otyłością [22]. Bardzo niepokojące jest również niezwykłe tempo wzrostu liczby obciążonych nimi mieszkańców krajów takich jak Indie, które do niedawna nie były kojarzone z nadmierną tuszą. Problem ten coraz bardziej dotyczy również Polski. Z danych zgromadzonych w ramach realizacji projektu NATPOL wynika, że 19% dorosłych Polaków charakteryzuje się indeksem masy ciała (BMI) o wartości powyżej 30, wskazującym na otyłość.

Wynika z tego, że co piąty Polak cierpi na otyłość [4,6,15].

  1. Szkoła pleców

Niewłaściwy ruch, a dokładnie ruch w niewłaściwych pozycjach (nieergonomicznych) oraz samo utrzymywanie niewłaściwej pozycji w czasie wykonywania czynności życia codziennego może być przyczyną zaburzeń funkcji, a w przyszłości także zaburzeń strukturalnych w obrębie kręgosłupa. Bardzo specyficznym przykładem ruchu w niewłaściwych pozycjach oraz długotrwałym ich utrzymywaniem jest okres ciąży, kiedy zmianom podlegają krzywizny kręgosłupa, położenie środka ciężkości, masa ciała, biomechanika kręgosłupa oraz wiele innych czynników [2,3,16].

  1. Ciąża

Ból kręgosłupa jest dolegliwością występującą u ponad 50% ciężarnych kobiet.

Powszechność zjawiska powoduje, że ten zdrowotny problem traktowany jest jako norma towarzysząca ciąży, przez co bywa bagatelizowany i zaniedbywany.

Najczęstszymi przyczynami bólu krzyża ciężarnych kobiet jest nadmierne obciążenie kręgosłupa oraz rozluźnienie więzadeł odpowiedzialnych za jego stabilność.

Zwiększona masa ciała kobiety oraz przesuwanie się przedniej ściany jamy brzusznej, a za nią środka ciężkości, są głównymi przyczynami przeciążenia kręgosłupa.

Opisane niekorzystne zjawiska pogłębia fakt rozluźniania więzadeł miednicy pod wpływem hormonu relaksyny.

Nie można tu także pomijać czynników, które występowały przed zajściem w ciążę. Dobrze rozwinięte mięśnie przykręgosłupowe u kobiet dbających o sprawność fizyczną przed zajściem w ciążę, wyraźnie zmniejszają częstotliwość występowania bólu krzyża. Z kolei częstszemu występowaniu bólu krzyża w czasie ciąży sprzyjają źle rozwinięte mięśnie przykręgosłupowe, młody wiek ciężarnej i epizody bólu krzyża przed zajściem w ciążę [11].

  1. Sen

Przy omawianiu niewłaściwych pozycji nie sposób pominąć czynności, której poświęcamy około 1/3 naszego życia, czyli snu. Niezmiernie ważne jest, w jakiej pozycji spędzamy ten czas. Każda z nich jest lepsza lub gorsza w zależności od przyjętych kryteriów.

W trakcie snu na boku z reguły przyjmujemy pozycje kifotyczną ze zgięciem w stawach kolanowych i biodrowych oraz z tyłopochyleniem miednicy i zmniejszeniem lordozy lędźwiowej.            Pozycja taka sprzyja tylnemu przemieszczaniu się krążka

międzykręgowego i w następstwie łańcucha zdarzeń mogących prowadzić do wystąpienia zespołów bólowych. Celowo napisałem łańcucha zdarzeń, gdyż – jak było już wspomniane – samo przemieszczenie krążka nie musi powodować bólu. Potwierdza to badanie ankietowe wykonane w USA. Ustalono tam, że tylko około 12% pacjentów z zespołami bólowymi kręgosłupa miało jakieś kliniczne dowody przepukliny krążka [5].

  1. Pędzanie czasu przed telewizorem i komputerem

Nikogo nie trzeba przekonywać, że przeciętny Polak spędza ok. 4 godziny przed telewizorem, nie rzadko po 8 godzinach pracy przed komputerem. Dzieci poświęcają więcej czasu komputerowi i telewizji, niż aktywności fizycznej. Jest to oczywiste w dobie komputerów. Jednak nie każdy wie, że praca przed komputerem i czas spędzony przed telewizorem wiąże się odpowiednio z niewłaściwą pozycją siedzącą i często niewłaściwą pozycją leżącą.

Z badań wynika, że polskie dziecko spędza przed telewizorem 3- 4 godziny dziennie, a w niedzielę nawet 5- 6 godzin. Można z tego wyliczyć, że w skali roku daje to wynik około 1400 godzin czyli około 2 miesięcy w roku[22].

Czworo na pięcioro dzieci w Wielkiej Brytanii ma telewizor w swoim pokoju, a 63% ogląda telewizję w łóżku przed pójściem spać. Badanie przeprowadzone na grupie wiekowej od 5 do 16 lat pokazuje, że większość dzieci patrzy w ekran przed wyjściem do szkoły, kiedy z niej wraca i kiedy spożywa wieczorny posiłek. Przed ekranem telewizora i monitorem komputera brytyjskie dziecko w ciągu dnia spędza średnio 5 godzin i 20 minut, podczas gdy pięć lat temu poświęcało na to 4 godziny i 40 minut. Aż 83% dzieci włącza telewizor po przyjściu ze szkoły.

Badanie przeprowadzone na 1147 dzieciach w 60 szkołach w Anglii, Szkocji i Walii, pokazuje, że telewizję oglądają one średnio 2,6 godzin dziennie. Co dziesiąte dziecko przyznaje, że przed telewizorem spędza ponad 4 godziny dziennie [13].

Czas spędzony przed komputerem i telewizorem wydłuża się kosztem aktywnego spędzania wolnego czasu.

  1. Praca

Wyniki badań przeprowadzonych przez Instytut Badania Rynku i Opinii Publicznej (SMG KRC) jasno pokazują, że natłok obowiązków zawodowych i domowych skutecznie absorbuje czas wolny od pracy. Można mówić o kryzysie spędzania wolnego czasu, a kiedy nadchodzi urlop, okazuje się, że nie mamy pieniędzy na aktywny wypoczynek.

Według badań, co ósmy Polak w tygodniu w ogóle nie ma czasu wolnego, a ponad jedna trzecia dysponuje maksymalnie trzema godzinami dziennie [9].

[1] Ang. Body Mass Index – BMI

Cel i przedmiot badań

5/5 - (1 vote)

metodologia pracy magisterskiej

W podrozdziale poświęconym metodologii badań własnych zostaną omówione kluczowe kwestie, takie jak cel, przedmiot, dobór próby badawczej, teren badań oraz problemy badawcze. Ponadto, szczegółowo zostaną omówione metody, techniki i narzędzia badawcze stosowane w badaniach pedagogicznych.

Metodologia badań pedagogicznych, zgodnie z definicją Mieczysława Łobockiego, stanowi naukę o zasadach i sposobach postępowania badawczego, które są zalecane i stosowane w dziedzinie pedagogiki. Zasady te określają ogólne dyrektywy i normy postępowania, które mają na celu ułatwienie skutecznego przeprowadzenia badań. Natomiast sposoby postępowania badawczego to procedury i strategie gromadzenia oraz analizy wyników badań.[1]

W kolejnej części podrozdziału zostaną szczegółowo omówione metody, techniki i narzędzia badawcze, jakie zostaną zastosowane w badaniach pedagogicznych. Będą to m.in. ankiety, wywiady, testy, obserwacje, analiza dokumentów i literatury. Opisane zostaną również sposoby gromadzenia danych oraz ich analizy.

Wszystkie omówione elementy metodologii badań własnych są kluczowe dla prawidłowego i skutecznego przeprowadzenia badań w dziedzinie pedagogiki. Poprawne określenie celu, przedmiotu, dobór odpowiedniej próby badawczej, wybór metody oraz technik badawczych oraz analiza danych pozwolą na uzyskanie rzetelnych wyników badań.

Badania pedagogiczne, może w większym stopniu, niż gdzie indziej określone są przez cele, jakim służą. Ich zadaniem jest zbadanie warunków niezbędnych do realizacji postulowanych stanów rzeczy. Celem badania jest poznanie umożliwiające działanie skuteczne.[2]

Badania pedagogiczne są szczególnie określone przez cele, jakim służą. Ich zadaniem jest zbadanie warunków, które są niezbędne do osiągnięcia zamierzonych celów. Celem takiego badania jest poznanie informacji, które umożliwią skuteczne działanie w dziedzinie pedagogiki.[3]

W kontekście celów badań w pedagogice można wyróżnić trzy główne rodzaje badań. Pierwsze to badania teoretyczne, które są nazywane także badaniami podstawowymi. Ich celem jest poszerzanie wiedzy i zrozumienie pewnych zjawisk w dziedzinie pedagogiki. W badaniach teoretycznych skupiamy się na identyfikacji koncepcji, teorii i trendów, a wyniki takiego badania są zwykle publikowane w czasopismach naukowych i książkach.

Drugim rodzajem badań są badania eksperymentalne, zwane także badaniami weryfikacyjnymi. Ich celem jest przetestowanie pewnych teorii lub hipotez w kontrolowanych warunkach. W badaniach eksperymentalnych, zmienne są kontrolowane, a wyniki badania są analizowane statystycznie w celu weryfikacji hipotez i wniosków.

Trzecim rodzajem badań są badania diagnostyczne, które mogą przybierać różne formy, w zależności od celów badań. Badania diagnostyczne mają na celu zdiagnozowanie problemów lub zaburzeń, ocenę postępu i skuteczność działań terapeutycznych oraz prognozowanie przyszłych wyników. Do rodzajów badań diagnostycznych zaliczamy badania terapeutyczne oraz prognostyczne.

Wszystkie trzy rodzaje badań są ważne w dziedzinie pedagogiki, a wybór odpowiedniego rodzaju badań zależy od celów, jakie chcemy osiągnąć. Niezależnie od rodzaju badań, ich cel musi być jasno określony, a wyniki powinny być oparte na solidnej metodologii badań.

W badaniach ilościowych cel badań jest wyraźnie określony przed rozpoczęciem badania. Sprecyzowanie celu badań wymaga zwykle udzielenia odpowiedzi na kilka formalnych pytań. Celem badań może być odpowiedź na pytanie: „Jak jest?”, co wyznacza opisowy charakter celu badawczego. Celem takiego badania jest zwykle poznanie obecnych stanów rzeczy w określonej dziedzinie lub populacji. Innym typem celu badawczego jest odpowiedź na pytanie „Dlaczego…?”, co wyznacza diagnostyczny charakter celu badań. W takim badaniu celem jest zwykle identyfikacja przyczyn określonego zjawiska lub problemu w danej dziedzinie.[4]

Kolejnym pytaniem, które może wyznaczyć cel badań ilościowych, jest „Jaki jest związek między…?”, co wyznacza diagnostyczno-wyjaśniający charakter celu badań. W takim badaniu celem jest zwykle zidentyfikowanie zależności między różnymi zmiennymi lub czynnikami w określonej dziedzinie.

Wszystkie te trzy typy celów badawczych są ważne w badaniach ilościowych i dobór konkretnego typu celu zależy od tego, co chcemy osiągnąć poprzez badanie. Bez wyraźnie określonego celu badania, nie ma sposobu na zaplanowanie i przeprowadzenie skutecznego badania ilościowego, dlatego jest to kluczowy krok w procesie badań.

Celem badań pedagogicznych jest poznanie naukowe istniejącej rzeczywistości społecznej poprzez badanie zjawisk, instytucji lub jednostek. Ich funkcją jest opis i zrozumienie badanego obszaru, co pozwala na opracowanie rozwiązań praktycznych w dziedzinie pedagogiki. Oprócz funkcji poznawczej, badania pedagogiczne pełnią również funkcje praktyczno-użyteczne, które polegają na wykorzystaniu ich wyników w praktyce pedagogicznej. Dzięki badaniom możliwe jest opracowanie nowych programów nauczania, metod dydaktycznych czy sposobów prowadzenia zajęć edukacyjnych, które są dostosowane do potrzeb i możliwości badanej populacji.[5]

Inną ważną funkcją badań pedagogicznych jest funkcja poznawcza. Badania pedagogiczne pozwalają na rozwijanie wiedzy na temat funkcjonowania ludzkiego umysłu, psychologii rozwoju, psychologii społecznej, a także procesów uczenia się i nauczania. Poznanie tych zagadnień jest ważne dla opracowywania nowych metod i technik nauczania, które pomogą uczniom w zdobywaniu wiedzy i umiejętności w sposób skuteczny i przyjazny dla nich.

Wszystkie te funkcje badań pedagogicznych są równie ważne i uzupełniają się nawzajem. Dzięki temu badania pedagogiczne mają istotny wpływ na rozwój pedagogiki jako dziedziny naukowej oraz na poprawę jakości edukacji.

Celem niniejszych badań było zbadanie skutecznych metod i działań mających na celu poprawę stanu zdrowia społeczeństwa. Konkretnie, celem może być ocena wpływu różnych form aktywności fizycznej, zdrowej diety, działań profilaktycznych, edukacji zdrowotnej i innych działań związanych z promocją zdrowia na stan zdrowia i jakość życia społeczeństwa. Badania te mogą być przeprowadzane w różnych grupach społecznych, na przykład wśród dzieci, młodzieży, dorosłych czy osób starszych, a ich wyniki pozwalają na rozwijanie działań i programów promocji zdrowia dostosowanych do potrzeb i możliwości badanych grup społecznych. Celem badań w dziedzinie promocji zdrowia jest również analiza czynników ryzyka chorób oraz identyfikacja sposobów zmniejszenia tych czynników i poprawienia stanu zdrowia społeczeństwa.

Kolejnym omawianym aspektem jest przedmiot badań. Według Janusza Sztumskiego przedmiotem badań może być wszystko, co składa się na tzw. rzeczywistość społeczną. Do jej najistotniejszych składników można zaliczyć[6]:

  • zbiorowość oraz inne zbiory społeczne;
  • instytucje społeczne;
  • procesy oraz zjawiska społeczne.

Przedmiotem badania była szeroko rozumiana zdrowość i jej poprawa w kontekście różnych działań i czynników. W zależności od konkretnego zagadnienia, przedmiot badań może obejmować na przykład wpływ stylu życia, czynników środowiskowych, czynników genetycznych, diety, aktywności fizycznej czy innych działań na zdrowie jednostki i społeczeństwa. Badania w dziedzinie promocji zdrowia mogą także obejmować różne obszary zdrowia, takie jak zdrowie psychiczne, zdrowie fizyczne, zdrowie środowiskowe czy zdrowie społeczne. Przedmiot badań może dotyczyć także działań i programów związanych z promocją zdrowia, takich jak kampanie społeczne, programy edukacyjne czy działania profilaktyczne.

Dobór osób badanych to proces wyboru określonej liczby jednostek z populacji, której cechy badacz chce poznać dla celów badawczych. Populacja to określona zbiorowość ludzi, z której wybierane są osoby do badania. Często używa się także określeń takich jak „zbiorowość generalna” lub „populacja generalna”. Wybrane osoby, które stanowią próbę badawczą, nazywane są badanymi lub respondentami. Proces dobierania próby badawczej jest istotnym etapem w badaniach naukowych, ponieważ to od właściwego doboru zależy między innymi trafność i reprezentatywność wyników badań.[7].

A więc próba badawcza to wybrana grupa osób, która stanowi podstawę badania naukowego. W przypadku badań przeprowadzonych w szkole podstawowej, próbą badawczą będą uczniowie szkoły podstawowej, którzy zostali wybrani do udziału w badaniu. Wybór konkretnej próby zależy od celu badania, a także od charakterystyki populacji, z której próba ma być wybrana. Przy doborze próby należy mieć na uwadze, że powinna ona być reprezentatywna dla całej populacji, co oznacza, że wybrane osoby powinny odzwierciedlać cechy populacji w sposób adekwatny i rzetelny.

Do niniejszych badań wybrano uczniów klas czwartych Szkoły Podstawowej nr 5 w miejscowości X.


[1] Łobocki, Metody i techniki badań pedagogicznych, Kraków 2008, s. 13 – 14.

[2] Zob. J. Sztumski, [w:] T. Pilch, T. Bauman (red.), Zasady badań pedagogicznych – strategie ilościowe i jakościowe, Warszawa 2001 s. 35.

[3] Tamże, s. 36.

[4] Zob. S. Palka, Podstawy metodologii badań w pedagogice, Gdańsk 2009, s. 66.

[5] Zob. W. Dutkiewicz, Podstawy metodologii badań do pracy magisterskiej i licencjackiej z pedagogiki, Kielce 2001, s. 50.

[6] J. Sztumski, Wstęp do metod i technik społecznych, Katowice 1995, s. 19.

[7] Zob. M. Łobocki (red.), Metody i techniki badań pedagogicznych, Kraków 2008, s. 40.

Sport jako forma aktywności fizycznej

Rate this post

wstęp pracy licencjackiej

We współczesnym świecie sport jest ważną wartością cywilizacyjną, kulturową i społeczną. W rozwiniętych społeczeństwach sport stał się dobrem powszechnym, dostępnym w różnych formach – stosownie do możliwości i zainteresowań obywateli. Jest także składową polityki społecznej nowoczesnego państwa, stymulując wiele gałęzi gospodarki, tworząc swoisty rynek pracy. Dzięki swojej specyfice jest istotnym czynnikiem kształtowania zdrowia, rozwijania nawyków i zachowań prozdrowotnych, a także wartościową formą spędzania wolnego czasu. Z tych względów państwo jest żywotnie zainteresowane rozwojem i upowszechnieniem sportu.

W ostatnich dziesięcioleciach sport nie należał do priorytetowych dziedzin w polityce państwa. Skutkowało to w szczególności obniżeniem poziomu aktywności fizycznej społeczeństwa.

Jak wynika z badań Światowej Organizacji Zdrowia[1] w społeczności dorosłych wciąż przeważa styl życia daleki od prozdrowotnego. Jedynie 7% Polaków deklaruje systematyczną aktywność fizyczną, 33% czyni to raz w tygodniu, 12% rzadziej, ale przynajmniej raz w miesiącu, natomiast reszta sporadycznie bierze udział w jakichkolwiek zajęciach służących podniesieniu sprawności fizycznej – uprawia jakąś dziedzinę sportu lub podejmuje inne formy aktywności rekreacyjnej. Pomimo stosunkowo dużej popularności sportu i widowisk sportowych walory aktywności fizycznej i sportu, uprawianego w różnych, dostępnych dla każdego formach, wciąż pozostają nieznane lub niedoceniane. Przy wydłużaniu się wieku życia Polaków niesie to poważne zagrożenia dla zdrowia i jakości życia.

Oznacza to, że w świadomości przeważającej części polskiego społeczeństwa nie nastąpiła dotąd zasadnicza przemiana. O takim obrazie społeczeństwa w znacznym stopniu decyduje nie tylko dostępność sportu, lecz także uboga oferta programowa dla osób w różnym wieku i różnym stanie zdrowia i poziomie sprawności fizycznej.

Badania wskazują także na pogarszający się poziom wydolności i sprawności fizycznej dzieci i młodzieży. Do głównych przyczyn takiego stanu należy z pewnością zaliczyć małą aktywność ruchową dzieci i młodzieży oraz – pomimo wdrożenia 4-tej godziny wf – długoletnie zaniedbania na poziomie szkolnego wychowania fizycznego. Od 2004 r. stopniowo rozszerzano uczestnictwo młodzieży w programach pozalekcyjnych zajęć sportowo-rekreacyjnych. Działania te nie są jednak wystarczające.

Sport jest kluczowym elementem życia człowieka w różnych jego aspektach. Dlatego tak ważny jest tworzenie odrębnych systemów jego finansowania. Są one różnorodne w zależności od państwa, w którym sport jest rozwijany. W Polsce finansuje się go ze środków budżetu państwa i samorządu terytorialnego.

[1] The word health report 2002. Reducing risks; promoting healthy life style, Geneva, WHO 2002 r.

Stopień swojego poinformowania na temat korzystania ze służby zdrowia

Rate this post

Prawie trzy piąte ankietowanych (59%) twierdzi, że niewiele wie o zasadach korzystania ze świadczeń zdrowotnych, niespełna dwie piąte (39%) uważa się za dobrze poinformowanych. Nadal więc przeważa poczucie braku informacji.

Rysunek 4. Jak by Pan(i) określił(a) stopień swojego poinformowania na temat korzystania ze służby zdrowia (gdzie się, leczyć, jak się dostać do specjalisty, jakie usługi są bezpłatne, a jakie trzeba zapłacić itp.)? czy czuje się Pan(i):

Źródło: W. Dereszczyński; Opinie o funkcjonowaniu opieki zdrowotnej

Oczywiście ci, którzy w ciągu półrocza poprzedzającego sondaż korzystali ze świadczeń medycznych w ramach ubezpieczenia, są lepiej poinformowani niż pozostali; im częściej w tym okresie kontakt z placówkami medycznymi, tym częściej uważają się za dobrze poinformowanych.

Oprócz kontaktu z placówkami medycznymi, czynnikiem najbardziej różnicującym subiektywny stopień poinformowania jest wykształcenie ankietowanych. Respondenci z wyższym wykształceniem znacznie częściej czują się dobrze poinformowani niż osoby z wykształceniem średnim czy, zwłaszcza podstawowym. W tym przypadku poglądy polityczne nieco słabiej różnicują odpowiedzi ankietowanych, jednak widać, że badani deklarujący prawicowość częściej czują się poinformowani niż osoby o orientacji centrowej czy lewicowej (zob. tabele aneksowe). Spośród grup społeczno – zawodowych najmniej poinformowani są rolnicy (oraz mieszkańcy wsi w ogóle), a następnie uczniowie i studenci, oraz bezrobotni. Za dobrze poinformowanych najczęściej uważają się przedstawiciele kadry kierowniczej i inteligencji, a także osoby pracujące na własny rachunek poza rolnictwem.

Porównując uzyskane dane z wynikami poprzednich sondaży należy odnotować stopniowy, choć bardzo powolny wzrost odsetek osób poinformowanych o zasadach korzystania ze świadczeń zdrowotnych po reformie.

Tabela 5.

Jak by Pan(i) określił(a)   stopień swojego poinformowania na temat korzystania ze służby zdrowia (gdzie   się leczyć, jak dostać się do specjalisty, jakie usługi są bezpłatne, a za   jakie trzeba zapłacić? Czy czuje się Pan(i):

Wskazania respondentów według terminów badań

XI 1996

III 1998

VI 1999

w procentach

Bardzo dobrze poinformowany(a)

4

4

7

Dobrze poinformowany(a)

26

32

32

Słabo poinformowany(a)

47

43

42

Bardzo słabo poinformowany(a)

20

20

17

Trudno powiedzieć

3

2

2

Źródło: W. Dereszczyński; Opinie o funkcjonowaniu opieki zdrowotnej

Warto dodać, że w tym wypadku poczucie poinformowania częściej wiąże się z dobrymi ocenami funkcjonowania opieki zdrowotnej po wprowadzeniu reformy oraz z pozytywnymi opiniami ogólnymi o działaniu publicznej służby zdrowia, a także z pozytywnymi opiniami na temat szczegółowych kwestii związanych z udzielaniem porad i świadczeń medycznych.

Społeczny odbiór reformy służby zdrowia z 1999 roku

5/5 - (1 vote)

Konieczność zmian stała się nie tylko oczywista, ale i możliwa zarówno z powodu narastającego niezadowolenia (pracowników i pacjentów) jak i pojawienia się woli politycznej do podjęcia z pewnością trudnych decyzji.

Charakter budowanego systemu jest określony przez konstytucyjne prawo równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych, przy tym warunki i zakres udzielania świadczeń określają ustawy. Ale na zmiany reformatorskie należy patrzeć nie tylko przez prawo do opieki zdrowotnej dla każdego czy podkreślenia znaczenia środków publicznych jako źródła finansowania (choć nie jedynego). Zmiany są znacznie głębsze i dotyczą sfery całej organizacji ochrony zdrowia, czyli sfery podażowej, a także korzystania ze świadczeń – sfery popytowej, wreszcie – określenia nowej roli państwa, szczególnie w zakresie polityki zdrowotnej oraz, co istotne, zarządzania, które nabiera nowej wartości i stawia nowe wymagania.

Zmiana systemu jest w istocie zmianą regulacji. Można zaobserwować liczne zjawiska dostosowywania się do tych nowych regulacji. Dotyczy to zarówno pacjentów, świadczeniodawców, jak i dysponentów publicznych środków. Niektóre z tych zachowań przynoszą pozytywne efekty ekonomiczne i społeczne. Niekiedy dzieje się tak i dlatego, że niektórzy dostawcy świadczeń, ich organa założycielskie, a także kasy chorych tworzą różnego rodzaju nieformalne zmowy i koalicje dystrybucyjne, wypełniające próżnię powstałą z powodu braku niewłaściwych regulacji. Są tez zachowania na granicy prawa albo wręcz naruszające prawo, ale są też przykłady zachowań zapewniających ład w systemie i dających korzyści, zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i zbiorowym.

Podjęłam się ten temat przybliżyć z tego względu iż jestem pracownikiem służby zdrowia. Codziennie kontaktuję się z pacjentami i słyszę różne opinie dotyczące funkcjonowania systemu. Wiele tych informacji wykorzystałam w tej pracy. Jak dotąd niewiele ukazało się książek na temat transformacji służby zdrowia, dlatego zmuszona byłam oprzeć się na artykułach zawartych w różnych czasopismach. Mam nadzieję, że swoimi wnioskami dostarczę nowych informacji dotyczących założeń reformy służby zdrowia i jej odbioru społecznego.